Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2006

Αυτή π'αγάπησες...




Έχω σιωπή και συννεφιά μες στη ψυχή μου
μα όσο παράξενο κι αν είναι,μου αρέσει...
Θέλω να φτάσω στο μηδέν την αντοχή μου
και ν’αναγκάσω τη χαρά μου να πονέσει!

Να πέσει η νύχτα να χαθώ μες στο σκοτάδι
ψυθιριστά να με φωνάζει κι ο Θεός μου
και ένα στα τόσα που μου έμειναν,σημάδι
να μαρτυράει πως για πάντα είσαι δικός μου...

Μα εσύ μην έρθεις να μιλήσεις στο κενό μου
κομμάτια θέλω να κοπώ και να ματώσω...
Όσα θυμίζουν τον παλιό τον εαυτό μου
να τα ξεχάσω και μετά να με σκοτώσω...

Κι αν έχεις δύναμη και θες να μ’αντικρύσεις
πρέπει ν’ αντέξεις να με δεις χωρίς φτιασίδια
στ’αληθινά μου,πλάτη όμως μη γυρίσεις
αυτή π’αγάπησες και εγώ,είμαστε η ίδια!

1 σχόλιο:

Χαρά Τσακίρη είπε...

"Αυτή που αγάπησες κι εγώ, είμαστε η ίδια!"
Τι έγραψες βρε ψυχή μου; Η γραφή σου είναι πραγματι μοναδική, ξεχωριστή κι εκπληκτική και κάθε μέρα δικαιώνομαι και περισσότερο για όλα αυτά που πιστεύω για σενα!!! Σου εύχομαι τα καλύτερα.....