Ο παραβάτης της ζωής...

Το σώμα αυτό το σκοτεινό ποιός να το έψαξε
και τι γυρεύοντας στο μαύρο του να μάθει
τόσα σκιρτήματα και πόθους μέσα έθαψε
μήπως αγάπης συμφορά ποτέ του πάθει...

Βογγάει μόνο και κρυμμένο στην κατάντια του
στων ξεχασμένων παραδείσων το κιτάπι
μα αυτό που τόσο λαχταράει μες τα μάτια του
φέγγει παράξενα στης λήθης το γινάτι...

Εκεί στο ξέφωτο του ονείρου που αφέθηκε
κάνει μετάνοιες και τάμα στο Θεό του
έτσι απλά είπε θα φύγει κι όμως δέθηκε
μ'αυτό το κάτι που δε νόμιζε δικό του...

Παίρνοντας πάλι την ευθύνη για το είναι του
γελά χλευάζοντας αυτά που έχει χάσει:
''Τίποτα όμορφο δε ζει μετά το γίνε του
και εγώ τη λέξη ομορφιά έχω ξεχάσει...''

Ξαπλώνοντας ξανά πάνω στις στάχτες του
μεθά τη θλίψη του με ψέμα κι αυταπάτη
περνά ανέπαλα η παράνοια τους φράκτες του,
-στερνή σου νύχτα της ζωής σου παραβάτη-...