Της θάλασσας αερικό...

Σαλεύουνε τα κύμματα στην τόση απλωσιά σου
και ρεύματα υπόγεια ζαλίζουν τον βυθό
κι όλα τα μπλέ,τα γκρίζα σου μα και τα θαλασσιά σου
με προσκαλούν με χρώματα δικά σου να ντυθώ...

Μπλέκει το μπλέ σου φόρεμα και νυχτικό το γκρίζο,
το θαλασσί αόρατο μανδύα να φορώ
να ντύνομαι τα πάθη σου και να σε σεργιανίζω
αερικό που μ’αλμυρό γιατρεύεται νερό...

Μου λες σου φύγαν έρωτες γι’αυτό και αγριεύεις
γι’αυτό δέρνεις και δέρνεσαι χωρίς αναπαμό
θέλεις όσους αγάπησαν με δάκρυ να παιδεύεις
και μ’ένα μόνο νεύμα σου τους στέλνεις στο χαμό...

Αγαπημένη μου μην κλαίς,ξεχνιούνται τα φεγγάρια
οι πόθοι,τα αγγίγματα,οι αναστεναγμοί
μισοσβησμένα μένουνε στη θύμηση σου χνάρια,
κοπάζουνε με τον καιρό στα στήθια οι λιγμοί...

Στο μονοπάτι τ’άσπρου σου αφρού σιγοπατώντας
μονολογώ για χάρη σου με στόμα δανεικό,
έφυγα απ’τον παράδεισο εσένανε ζητώντας
δικό σου,ήτανε γραφτό,να 'μαι αερικό...