Μεσοπέλαγα...

Γκρίζαρε ο ορίζοντας και πήρε να νυχτώσει,
αργά θολώνει η θάλασσα και εκείνα π’αγαπώ.
Ανάμνηση άραγε γλυκειά,ποιά θα ‘ρθει να με σώσει
όμορφα λόγια να μου πει και τέτοια να της πώ...

Καμιά δεν θα’ρθει να με βρεί,ούτε καμιά με ξέρει
γιατί ποτέ δεν άφησα κοντά μου να σταθούν
μόνο μιλούσα για υγρά δρομάκια που τ’αγέρι
τα κάνει να ταράζονται δίχως να φοβηθούν...

Μα τι ειν’αυτό αληθινά που τόσο με παιδεύει
και έχω το αίμα γαλανό, το δάκρυ αλμυρό...
Τι ειν’αυτό που ιώδιο κι αύρες κρυφές γυρεύει,
σαν τρελαμένος που κινά ταξίδι νοερό!

Μ’ένα σκαρί που δεν λογά φουρτούνες ούτε μπόρες
δέρνομαι μεσοπέλαγα μα ‘χω καλό σκοπό
ψάχνω για τις χαμένες μου του έρωτα τις ώρες
και του καιρού τ’ανοίγματα γυρεύω για να μπώ...