Με στόμα που τρέμει...

Καθώς τυλίγομαι σεντόνι στο κορμί σου
κάθε σου μόριο γυμνό για να καλύψω
θέλω να γίνω ένα φράγμα στην ορμή σου
και πόσο αντέχεις τη σιωπή,ν’ανακαλύψω...

Κι αφού μ’αρέσει να μην ξέρω την αλήθεια
γιατί πονάει με την τόση ομορφιά της
θα υποτάξω το μυαλό με παραμύθια
και θα ‘ρθω δίπλα σου να πέσω στα καρφιά της...

Να σε κοιτάξω με δυο μάτια που δεν είδες,
να σε φιλήσω μ’ένα στόμα που θα τρέμει
κι αργά να πέφτουν οι αμαρτίες σαν κηλίδες
όταν μας παίρνουνε στη δίνη τους οι ανέμοι...

Γιατί οι αγάπες οι μεγάλες που γεννιούνται
κι αν τις σκοτώσεις,ζωντανές για πάντα μένουν
στο φως της μέρας όσα νιώθουνε αρνιούνται
μα κάθε νύχτα σαν φεγγάρια ανασταίνουν...