Αυτό που είπες θάνατο,εγώ το λέω αλήθεια
έτσι είναι φώς μου τα όμορφα,γεννιούνται να πονούν
παιδεύουν και παιδεύονται,τους έγινε συνήθεια
και πάντα λάθος είδωλα σκύβουν και προσκυνούν...
Αγάπες δε σου έταξε ο ήλιος πριν να δύσει
διάλεξες μόνος δύσκολο δρόμο για να διαβείς
κι ας ήξερες πως κάποτε η μοίρα θα σ’αφήσει
του χωρισμού απ’το όμορφο,τη σκάλα ν’ανεβείς...
Γιατί φοβάσαι να το πείς το όνομα του πόνου...
Μήπως εμείς δεν κάναμε τις λέξεις μας σπαθιά?
Αναμασάμε έννοιες στο πέρασμα του χρόνου
κι ας μας φωνάζει η ζωή,Δύναμη στα κουπιά!
Αν είσαι αλήθεια τυχερός και μάθεις την ουσία
θάλασσα κάνεις τη στεριά και μέσα κολυμπάς
ρίχνεις όλα τα πέτρινα της μνήμης τα μουσεία
και στα πεδία των μαχών χωρίς ασπίδα πας...
