Αιχμαλωτίζοντας σκιές

Αιχμαλωτίζοντας σκιές…


Αιχμαλωτίζοντας σκιές και αυταπάτες
αλήθειες έβλεπα μα γύριζα τις πλάτες
κι αν στο μυαλό με χίλια τρέχανε οι σκέψεις
τόσες πληγές, ποια να προλάβεις να γιατρέψεις…

Στων πιο βαθιών μου εμμονών τις ουτοπίες
στέγαζα όλες της καρδιάς μου τις νοθείες
κι ούτε που αφέθηκα ποτέ να καταλάβω
πως τη ζωή αν δεν τη ζεις σε κάνει σκλάβο…

Κρυβόμουν πάντα στη σιωπή που αγαπούσα,
φεύγαν οι μέρες και εγώ ήμουνα απούσα
κι όσα ταξίδια είχα τάξει στη ψυχή μου
γι’ αυτά δεν ήρθε η σωστή η εποχή μου…

Αιχμαλωτίζοντας σκιές και αυταπάτες
αιώνιες μου ‘μοιαζαν αγάπες μου φευγάτες
και ενώ ξεμάκραιναν και μου ‘γνεφαν ‘αντίο’
εγώ τους έμπλεκα ανάσες για το κρύο…