Απόψε που το σώμα σου δεν τόλμησα να φτάσω
και σε αγγίζει μοναχά μια μνήμη μακρινή....
Απόψε θέλω και μπορώ,χωρίς χέρια να πλάσω
μια φαντασία αλλιώτικη που να 'ναι αληθινή...
Μείνε απόψε δίπλα μου,θέλω να σε κοιτάω
κι όταν στα μάτια μου θα δείς όσα δεν έχω πεί...
Τότε αγάπη ζώσε με κι άμα σου πω πονάω
της αγκαλιάς το δανεικό πάρε μου το κορμί...
Μα αν σου πω πιο δυνατά σφίξε με και αντέχω
που 'χω χορτάσει με πληγές και πόνο την ψυχή...
Τότε αγάπη δώσε μου το μόνο που δεν έχω
της αγκαλιάς το μόνιμο-παντοτινό κορμί...
Απόψε που το σώμα σου δεν τόλμησα να φτάσω
γιατί μια σκέψη έκανα,που έμοιαζ’ απειλή...
Απόψε φεύγω και ξέχνω,τι είχα για να χάσω?
Μονάχα ενός ψεύτικου ονείρου το φιλί...
2 σχόλια:
Ωστε ετσι ε?
Εχουμε και Μπλογκ απο παλια αλλα δεν το λεμε
Φοβηθηκες μη σου ματωσω τη σελιδα μαλλον
Καλαααααααααααααα
Πολλα φιλιαααααααααα
Θα σε βαλω Λινκ και στο ματωβαμμενο μου
Πανέμορφες οι εικονες σ αυτο σου το ποιημα Δήμητρα..
Γεμάτο ερωτα..
Δημοσίευση σχολίου